محبت به فرزندان

خلاصه ای از کتاب چگونه فرزندان خود را دوست بداریم از دبیرکل محترم نهاد کتابخانه های عمومی کشور جناب آقای مختارپور:

خانواده مهمترین و از نظر زمانی اولین نهاد تاثیرگذار در تکوین و شکل‌گیری شخصیت کودک است. در یک خانوادهٔ طبیعی و متعادل از نخستین حقوق کودک فراگیری روابط عاطفی و محبت از والدین است ،و چنانچه این محبت از سوی آنها تامین نشود کودک دچار احساس ناامنی و عدم سازگاری با محیط خواهد شد.اما محبت‌ورزی نسبت به فرزندان نیز امری است که نیاز به آموزش دارد وگرنه باتوجه سطح معرفتی و اخلاقی والدین ممکن است در نوع و میزان و نحوهٔ محبت به فرزندان افراط یا تفریط روی دهد.
کتاب «چگونه فرزندان خود را دوست بداریم» تالیف جودی فورد که توسط خانم مهین‌ شهبازی‌نیا به فارسی ترجمه و توسط خانم سیمین عارفی مورد ویرایش علمی قرار گرفته از کتابهای مفید در این موضوع است.کتاب شامل دو فصل است .در فصل اول مباحثی از جمله وظایفی که والدین باید بیاموزند،شنیدن سخن کودک و درک او،آموزش ارزشهای اخلاقی با نمونه‌های عملی،توجه به تفاوتهای فردی فرزندان مورد اشاره قرار گرفته است.
فصل دوم به مطالبی در بارهٔ لزوم ایجاد تنوع ،یادداشت‌نویسی برای فرزندان،کتاب خواندن با صدای بلند برای فرزندان،باور به امکانات و توانایی های کودکان و ...اختصاص دارد. بخشی از این کتاب :
{نوازش را فراموش نکنید
نوازش وسیله‌ای است برای بیان عشق به فرزندان که از حدّ کلمات فراتر می‌رود. پس از تولد کودک، اولین ارتباط شما با او از طریق نوازش است و در سال‌های بعد از آن، حتی در سنین نوجوانی نیز نوازش مؤثرترین وسیلهٔ ارتباط با آنهاست. لذا از آن جا که هر نوازش معنای خاص خود را دارد، بهتر است زبان و راه و رسم نوازش را بیاموزید. دست کشیدن بر سروصورت فرزند نمایانگر احساس شما نسبت به اوست. وقتی با ملایمت در آغوشش می‌گیرید، معنایش آن است که همیشه پشتیبان او خواهید بود و هنگامی که با شدت و فشار او را در آغوش می‌کشید یعنی نترس، در آغوش من سلامت هستی.
به راستی آیا تماس بدنی شما با کودک، ملایم و توأم با محبت است؟ آیا با ملایمت دست نوازش بر
سر و گوششان می‌کشید؟آیا آنها را کتک می زنید؟ آیا کودکانتان را با فشار طرف خود می‌کشید و یا از خود دور می‌کنید؟ آیا در مورد آنها به سیلی زدن، نیشگون و تنبیهات بدنی دیگر متوسل می‌شوید؟
پدر و مادری که با توسل به این طرق خشونت‌آمیز بخواهند کودکان را از خود بترسانند، نتیجه‌ای جز خشم و مقابله با فرزندان عایدشان نخواهد شد. البته ممکن است برای مدت کوتاهی کودک را تحت انقیاد خود درآورند، ولی در بلندمدت بین آنها و فرزندشان جدایی ایجاد خواهد شد. در این مورد باید گفت، کودکانی که تنبیه بدنی می‌شوند به زودی می‌آموزند که آنها نیز این کار را در مورد دیگران انجام دهند. البته آنها شاید در عمق وجدان خود بدانند که تعرّض به دیگران غلط است ولی ناخودآگاه، این کار را خواهند کرد و لذا با کمترین ایجاد ناراحتی از اطرافیان، کار را به ایجاد دعوا و کتک‌کاری می‌کشانند و معتقد می‌شوند که اگر از لحاظ بدنی از انسان دیگری بزرگتر و قوی‌تر باشند، می‌توانند او را کتک بزنند و از عواقب آن نیز باکی نداشته باشند، زیرا والدین آن چنین می‌کنند و از عواقب آن نیز بیمی ندارند. اگر شما چنین هستید پیشنهاد میکنم روش خود را تغییر دهید.